Mózg fascynował ludzkość praktycznie od zawsze. Interesowano się nim już w odległej starożytności, gdy nad jego ogromną siłą rozwodzili się Hipokrates i Arystoteles, a w późniejszych stuleciach Herofilos czy Erasistratos. W renesansie m.in. Leonardo Da Vinci starał się jak najbardziej szczegółowo zobrazować ten niesamowity narząd. Kolejne wieki przynosiły nowe odkrycia, jednakże trzeba było czekać aż do drugiej połowy XX wieku, aby udowodnić empirycznie neuroplastyczność mózgu.
Neuroplastyczność mózgu – definicja i mechanizmy działania
Jeszcze na początku XX wieku powszechnie twierdzono, że mózg nie posiada możliwości regeneracyjnych, a jego szlaki nerwowe są ustalone i zakończone. Teza ta jednak coraz częściej była podważana – polemizował z nią m.in. Jerzy Konorski, wybitny polski neurofizjolog i neuropsycholog – a wątpliwości te zostały potwierdzone empirycznie przez Geoffreya Raismana w 1969 roku.
Zgodnie ze współczesną wiedzą neurobiologiczną neuroplastyczność uznaje się za trwałe zmiany własności komórek nerwowych, które zachodzą pod wpływem działania bodźców ze środowiska lub poprzez uszkodzenia układu nerwowego. Dzięki plastyczności układ nerwowy posiada zdolność do:
- adaptacji,
- zmienności,
- samodzielnej odbudowy,
- uczenia się i zapamiętywania.
Mimo że można wymienić różne rodzaje plastyczności (np. rozwojową czy kompensacyjną), to wszystkie z nich związane są ze zmianą siły synapsy, czyli plastycznością synaptyczną. Cechuje się ona modyfikacjami właściwości funkcjonalnych i morfologicznych, które zachodzą pod wpływem aktywności neuronalnej. Pozostałymi mechanizmami neuroplastyczności są:
- Spinogeneza – proces z zakresu plastyczności morfologicznej, polegający na tworzeniu i rozwijaniu dendrytów oraz cienkich wypustek, które są odpowiedzialne za odbieranie sygnałów synaptycznych od innych neuronów.
- Synaptogeneza – polega a tworzeniu nowych synaps, czyli miejsc kontaktu między dwoma neuronami. Tak samo jak spinogeneza związana jest z plastycznością morfologiczną.
- Neurogeneza – proces polegający na formowaniu nowych neuronów.
- Sprouting – bocznicowanie aksonów prowadzące do tworzenia nowych połączeń synaptycznych.
- Proliferacja oligodendrocytów – proces dzielenia się komórek glejowych, skutkujący zwiększeniem ich liczby. Może być on związany z regeneracją i naprawą tkanki nerwowej po urazach.
Wpływ ketaminy na neuroplastyczność mózgu
Związek między ketaminą a neuroplastycznością mózgu można zrozumieć w kontekście jej wpływu na struktury neuronów oraz na połączenia synaptyczne. Wśród kluczowych aspektów tej relacji znajdują się:
- aktywacja receptorów NMDA,
- stymulacja wydzielania czynnika neurotroficznego BDNF
- indukcja synaptogenezy.
W związku z tym, że zaburzenia neuroplastyczności są jedną z cech patofizjologicznych u osób z depresją, a jeden z mechanizmów działania ketaminy opiera się o neuroplastyczność, ketamina staje się coraz popularniejszą metodą leczenia tego schorzenia psychicznego. Zwiększona neuroplastyczność jest długotrwałym efektem, który utrzymuje się na długo po leczeniu i pozwala na łatwiejszą zmianę nawyków, wprowadzanie nowych sposobów życia i zwiększa skuteczność psychoterapii.
Stosowanie ketaminy w leczeniu depresji – oferta KetemineClinic
W KetamineClinic korzystamy z najnowszych osiągnięć nauki. Będąc na bieżąco w zakresie wiedzy o stosowaniu ketaminy w terapii antydepresyjnej, oferujemy najwyższej jakości usługi skupione na maksymalnym bezpieczeństwie i skuteczności zabiegów.
Jeśli dotychczasowe leczenie nie przyniosło efektów, a twój nastrój nie ulega poprawie od dłuższego czasu, z dużą dozą prawdopodobieństwa możesz cierpieć na depresję lekooporną. Skuteczną metodą walki z nią jestterapia ketaminowa którą oferujemy w naszym Centrum Psychiatrii i Psychoterapii w Warszawie. Uzyskaj pomoc, kontaktując się z nami.
.
